'I never played this on the radio.' (Danny Baker on John Martyn)

Donderdagochtend 29 januari 2009 kwam er een vonk uit mijn NAD stereo set. Over de hele wereld hielden de trillingen die muziek voortbrengen stil. Althans, zo had het moeten zijn, want John Martyn overleed.

Danny Baker, de BBC dj die elke doordeweekse dag zijn programma doet, begint 's middags om drie uur klungelig. Hij is er af, hij weet het niet meer, hij kan het niet geloven, zijn held is dood.

Hij draait alles in zijn programma, deelt alles met zijn luisteraars, maar de muziek van John Martyn heeft hij nog nooit gedraaid. "John Martyn is te goed voor de radio, John Martyn wil ik voor mij zelf houden, voor thuis, op de bank."

Ik begrijp dat volkomen. Luister naar Sunday's Child, luister naar Solid Air, luister naar One World. Recenter werk, On the Cobbles, Church with One Bell, luister daar naar. Je wilt het van de daken schreeuwen zo goed, je wilt het stiekem voor je zelf houden, zo mooi!

John Martyn - Hurt in your Heart

Glory, glory, was het maar oktober. (Wende Snijders)

Wende Snijders is groots met andermans werk, zoals Elvis Presley dat was. Op unieke wijze legt zij zichzelf in muziek die daarna naadloos in haar overgaat. Zacht, hard, huilend en uitbundig juichend. Elvis en Wende, een grootse vergelijking, maar toch, it fits.

American Trilogy, zondagochtend, koffie met verse slagroom en een overdreven groot stuk sneeuwster, dát gevoel, dat heb ik ook als ik op een doordeweekse dag naar mijn werk rijd, Au Suivant, boterham met pindakaas op het dashboard (dus niet té hard optrekken).

Wende komt in oktober met nieuw werk, met eigen werk. Ik kijk er reikhalzend naar uit, wil daarvoor desnoods de zomer overslaan als het nu mag gebeuren.

In oktober kunnen we haar weer zien, echt zien! Ik heb vertrouwen, ik zal er zijn.