In de Oosterpoort hangt een serene rust. 'En al het geluk valt je ten deel, daar waar het stil is' moet men denken. De mensen, misschien onbewust wetend van hetgeen gaat komen deze avond, kijken rond en zien grijze mannen met staartjes, met vriendinnen van veertig, in korte rokjes, slapende kinderen (het is immers al lang zeven uur geweest) en hipsters die een avondje uit zijn en zich eens flink uitgedost hebben. Het licht dimt, Frank en de mannen in het zwart kleuren de zaal met een uitbundig pallet: aardetinten, pastel en fel.
Opwinding en plezier in de band. Dit wordt goed. Van opener 'alles wat ik had' naar 'de ontmoeting', in Etten-Leur nog de afsluiter, nu, in een onovertroffen uitvoering, de voorbode van veelvuldig kippenvel. 'De streken van de meester' wordt heerlijk buiten de lijntjes met de tremolo ingekleurd door Ger. De mellow drums zwepen de boel nog meer op in 'de handen van Juliette' en dan samen met Ton bij de vleugel: 'in mijn bloed' (wie hield het echt droog in de zaal?)
Tijdens 'de verzoening' kleurt het publiek mee. Na de pauze het enige voordeel van de val van het kabinet: 'aan de bezitters van een ziel' van As, wat mij betreft het mooiste album van Boeijen. Dit is geen zaterdagavond, dit is een week op vakantie, met zicht op de zee, samen op de bank, voor het raam, en zo nu en dan regen op de ruit. Als ik mijn ogen dan dicht doe zijn alle mensen weg en is daar alleen dat lekkere bandje, die mannen in het zwart.
Encores zijn er, met geweldige solo's op gitaar en bas, zelfs nog als de eerste mensen al nerveus op weg zijn naar de parkeergarage (tja, je zult daar maar 5 minuten moeten wachten). 'Hier komt de storm' en 'Kronenburg park' sluiten deze legendarische avond af. Eigenlijk zag ik Frank nog nooit zo goed, bedenk ik me nu, zondag. Over twee dagen is het dinsdag, en waarschijnlijk denk ik dat dan nog steeds.
