Stilstaan bij Mark Hollis

Muziek kan wel degelijk stilstaan, bedacht ik mij ter plekke, toen ik, nog altijd licht verdoofd, het onkruid vanonder de perenboom wegschoffelde. Trillingen die vertwijfeld in de lucht blijven hangen, alsof zij het even, kortstondig, niet meer weten.

Luister maar eens naar het eerste en enige solo-album van Mark Hollis (1998), of het latere werk van de band Talk Talk, waarin Hollis aktief is geweest tot 1991.

Sublieme muziek van zulk een onbeschrijfelijke schoonheid dat het onbegrijpelijk is. Stel je voor dat muziek je pijn kan doen, je zo snerpend hard onderuit kan halen dat je dagen nadien nog aan het bijkomen bent.

Luister naar mij, luister naar Mark Hollis.

the colour of spring

Jimmy LaFave

Ooit zat ik naast de man op een oude, verfloze stoel, bovenverdieping van het theater Romein. Ik kreeg een handtekening, LaFave, verlegen als een kleine jongen, keek mij nauwelijk aan, een flesje Heineken tussen de knieën geklemd. Ik kijk met weemoed naar die handtekening, elke keer als ik het album opzet. Voorzichtige, schuchtere letters, een dankjewel, en zijn naam.

Ooit schreef de OOR, in betere tijden (ik kocht mijn laatste OOR heel lang geleden), 'Jimmy LaFave: het best bewaarde geheim van Texas'.

De stem van LaFave snijdt, dwars door je ziel, tot op het kale bot. 'Austin Skyline', zijn eerste album, blijft geweldig. Voor 's avonds, tijdens het koken, met een pilsje, met een poes en een lieve vrouw.

This Land