Ooit zat ik naast de man op een oude, verfloze stoel, bovenverdieping van het theater Romein. Ik kreeg een handtekening, LaFave, verlegen als een kleine jongen, keek mij nauwelijk aan, een flesje Heineken tussen de knieën geklemd. Ik kijk met weemoed naar die handtekening, elke keer als ik het album opzet. Voorzichtige, schuchtere letters, een dankjewel, en zijn naam.
Ooit schreef de OOR, in betere tijden (ik kocht mijn laatste OOR heel lang geleden), 'Jimmy LaFave: het best bewaarde geheim van Texas'.
De stem van LaFave snijdt, dwars door je ziel, tot op het kale bot. 'Austin Skyline', zijn eerste album, blijft geweldig. Voor 's avonds, tijdens het koken, met een pilsje, met een poes en een lieve vrouw.
Ooit schreef de OOR, in betere tijden (ik kocht mijn laatste OOR heel lang geleden), 'Jimmy LaFave: het best bewaarde geheim van Texas'.
De stem van LaFave snijdt, dwars door je ziel, tot op het kale bot. 'Austin Skyline', zijn eerste album, blijft geweldig. Voor 's avonds, tijdens het koken, met een pilsje, met een poes en een lieve vrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten