Iain Matthews - Intimate Wash

Op deze vroege lenteavonden, waarbij de dag de nacht aankondigt met kwetterende merels, bepaalt Iain Matthews mijn doen en laten. Wat in de tuin scharrelen, een elektrisch geladen plop, de voorverwarmde buizen, de warme tonen. Matthews spant de snaren, ik ontspan.

De plaat Intimate Wash is nummer drie uit de Notebook Series en ik heb hem, let wel, op cassette. Lang geleden uit de kast van een kennis getaped. Ooit aan een lange doorleefde tafel met uitzicht op een weelderige bloementuin voor het eerst beluisterd, zondagochtend, cappuccino.

Na duizend keer rewind/forward blijft deze plaat de beelden van toen oproepen. De verzengende warmte die door de opengeslagen, verweerde tuindeuren naar binnen wordt gevoerd en in haar lome armen de geuren van kamperfoelie en azalea meedraagt.

Op deze plaat staat A Cross to Bear. A Cross to Bear is het allermooiste wat mij destijds overkwam, ik realiseer mij dat nu opeens. Het is ook het allermooiste dat in de twee meter studio's op band is gezet, wat mij betreft. A Cross to Bear raakt, diep, Matthews, wat deed je met mij, en je doet het nog steeds.

Iain Matthews - Woodstock

I've got a Mandrake Root

Wat was ik gelukkig toen zij, van het ene moment op het andere, weer daar was. In de zompige klei, in de natte en koude ondergrond van het Friese land, kon zij blijkbaar toch weer moed verzamelen. Nu tast zij, jong ontluikend in haar oude lichaam, schijnbaar onschuldig en fris groen, in de leegte boven haar. Ik sla haar voorzichtig gade vanuit een hoek van de tuin. Mijn gekoesterde Alruin, die vorig jaar nog, onverwachts, heengegaan was.

Mijn Alruin lijdt aan een trauma. Ik noem het, nu spontaan, het Arnie-trauma. Dit exemplaar is, was, en is nu blijkbaar weer. Dit, inmiddels mijn tweede, exemplaar kocht ik vers, en van vertrouwde grond, in plaats van van ver in een lichtbruine envelop, en enigszins verlept door de lange reis. Dat eerste exemplaar had geen trauma, maar verdween gewoon zonder nader bericht of een ansichtkaart na drie weken uit Peru. Ik sprong dus een gat in de lucht en slaakte een licht kreetje toen ik haar weer zag. Trapte pardoes een wormpje dood, dat verontwaardigd afkwam op het tumult en net zijn kopje boven de aarde uitstak.

Onschuldig, fris groen, maar niets is minder waar. De Alruin of Mandragora Officinarum of Mandrake Root, is een telg uit de nachtschadefamilie. Zeg maar ruig volk. Deep Purple schreef er een onschuldig liedje over:

I've got a Mandrake Root
It's some thunder in my brain
I feed it to my babe
She thunders just the same
Food of love sets her flame
Ah, stick it up

I've got the Mandrake Root
Baby's just the same
She still feels a quiver
She's still got the flame
She slows down, slows right down
I've got the power

(Blackmore/Evans/Lord)

De in zekere illustere kringen gewaardeerde heren Plomp en Hellinga (die van: houd je hoofd koel, en je voeten warm) schreven er het volgende over. Alruinwortel moet je bij volle maan uit de grond laten trekken door een hond die er met een touw aan is vastgebonden. De wortel, die vaak op een mens met twee beentjes lijkt, zou dan nog een gilletje slaken. Kauw op een stukje van deze wortel en je waant je al snel in een schemerige wereld, die sterk doet denken aan de sprookjes van Grimm en aan griezelverhalen. De werking is bovendien zo sterk dat je al snel vergeet dat je iets hebt ingenomen. Je gaat helemaal op in het schimmenrijk.

Niet doen dus! Beter alleen maar luisteren, hoogstens gezellig vergezeld door een pilsje van een kleine brouwerij!

Mandrake Root - Deep Purple