Net was ik even voor zeventig minuten in harmonie met het universum. Zo na verloop van tijd kom je achter het een en ander omtrent jezelf, dat je ook het liefst voor jezelf zou willen behouden. Maar in een dergelijk moment van totale equilibrium vergeet je zelfs dat.
Van Morrison speelt. Hij speelt Astral Weeks, nu, in 2008, veertig jaar na de legendarische opname van dat album. Wat een album was dat. Destijds zijn eerste. Veel later mijn eerste. van hem. Daarna volgde zonder twijfel de rest. Hij gaat op dat album uit 1968 tot het diepste van zichzelf en toont dat zonder schroom, op een magnifiek muzikale wijze.
Ook Van Morrison heeft van die trekken, van die dingen. In die tijd kan hij zichzelf echter niets schelen. Op de hoes van deze nieuwe Astral Weeks is dat anders. Morrison lacht, niet van oor tot oor, maar toch, hij lacht.
Deze fantastische plaat is voor zondagochtend, voor woensdagavond, maar vooral ook voor zaterdagnacht. Want, immers, 's nachts komen de vossen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten