Hetgeen Frank Boeijen sinds halverwege jaren negentig doet is uitzonderlijk mooi en raakt mij diep, keer op keer. Ik zou kunnen zeggen dat hij de navel in de buik van mijn bestaan is, alhoewel ik ook begrijp dat dat licht overdreven overkomt. De man en zijn band aan het werk zien is dan ook gegarandeerd kippevel.
16 januari 2010 zegen wij na een dikke tweehonderd kilometer met gewonnen kaartjes in het rode pluche van de Nobelaer neer. De band komt op in een verzorgde lichtset, het achterdoek zakt als een grote vinylplaat achter de mannen. Een mooie associatie met de klank en techniek van Camera; zoals ze het vroeger deden, toen er enkel nog slechts vinyl bestond.
Voor de pauze een mooie afwisseling in liedjes, maar nog niet die warme deken die ons na de pauze omarmd. Dan pas worden wij in de sound, de melodie en de teksten gezogen. In 'Op een dag', 'De vraag' en 'Morgen is het dinsdag' is het raak, komt elke zin en noot hard aan. Het gevoel van een warme dag op de veranda, een herfstavond bij de open haard of een koude eenzame winternacht komt op, en dat is een heerlijk gevoel.
Nooit meer naar een verjaardagsfeest doet oude tijden weer even herleven, en geeft de mannen zichtbaar veel plezier. Ook de bijval na het laatste liedje, die doet besloten om met het licht aan nog een laatste te brengen. 'Kom laten we gaan ....'. Met een ontmoeting begint vaak een mooie tijd, deze ontmoeting sluit een geweldige tijd af, en doet reikhalzend uitkijken naar de volgende ontmoeting!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten