haiku

soms grens ik aan jou,
tegenover jou zittend.
zacht raak je me dan.

winterhaiku

Herfst verwaait, sneeuw, kaal.
Waar het stil is ben ik dan:
met de kou, het wit.

Niet meer ik

Vanuit de verte, vanuit de rode gloed aan de horizon, kom ik dichterbij, nader dat waar het om zal gaan. Ik scheer rakelings over het water, voel de overweldigende koelte van het water, koelte die opstijgt uit een diepe duisternis waar zoveel herinneringen schuil gaan.

Dan, over het land, het groene, vlakke land, waar het verlangen naar toen stil in de slootkant op de loer ligt. Over het vergruisde asfalt, die door opgeschoten jongens in Duitse scheurbakken aan gort is gereden.

Door het snerpende, lui in haar scharnieren hangende tuinhek, dat nauwelijks nog open en dicht wil en omvouwt is met een dikke laag roest, ga ik het achterpad langs, omhoog. Langs drie jaargangen verlepte stronken boerenkool. Ik glip door de kier tussen drempel en de molm van de achterdeur. En dan is het niet meer ik.

Niet meer ik, maar alleen nog hij. En zij die hij ooit begeerde.

Tijd voor een Haiku

a sheep on the road.
I brake, humping and bumping.
no kebab today.

(abk)

Doede Veeman yn Terbant

It wie in poerbêst Spul!

'We sound so much better after a drink!' Eilen Jewell

Eilen Jewell stak mij in Oenkerk recht in het hart met haar onomwonden hoge G, haar gehavende gitaar, haar geweldige band en haar sexy laarsjes.

Ze komt van waar het volgende dorp op vijf uur rijden ligt en lijkt zo uit Mad Men te zijn gestapt.

Terwijl de eind vijftiger voor mij stevig lonkt naar de begin dertiger naast hem neem ik een slok van de OBAN fourteen years, en zink ik diep weg in gedacht rood pluche.

Eilen Jewell - Sea of Tears

John Martyn - Ain't No Saint

Al dagen achtereen laat ik mij leiden door John Martyn. Ik heb een groot plezier met de boxset Ain't No Saint. Deze fraaie 4 cd's tellende verzameling waarvan het grootste deel nog niet eerder de schijf zag is elke van de 5500 eurocenten waard.

De samenstelling is eind vorig jaar afgerond, kort voor de dood van John Martyn. Op de eerste cd's worden al zijn studio-albums gedekt. Vaak met onbekend sessiemateriaal in afwijkende versies, vage en vervormde akoestische gitaarpartijen en een op zijn laatste plaat 'On the Cobbles' een houten poot. De laatste twee cd's omvatten een rijke illustratie van Martyn's kunnen op de bühne.

Inmiddels gaan er geruchten dat het album 'Willing to Work' waar Martyn tot zijn dood aan werkte toch het licht gaat zien. Men is het er echter nog niet over eens of de vele synthesizer partijen vervangen gaan worden door piano en gitaar. Voorlopig doe ik het dan nog maar met hetgeen hij tot nog toe heeft achtergelaten en de gedachte bij het feit dat zijn stem beter en beter werd en op 'Willing to Work' de rokerigheid en de emotie van Tom Waits zelfs zal doen overstijgen.

docu Hurt in Your Heart (BBC2 2007)
Johnny Too Bad (Jools Holland 2004)
May You Never (Cropredy 2006)
Backstage Interview with MOJO (2008)
John Martyn Docu BBC4 (1 & 2)

Dream City

Het zijn roerige tijden tussen de warmte en de regen door, want er moet dan gewied worden. Het volgende bericht is echter reden voor deze tamelijk korte oprisping:

Red House Records will release a new two-CD collection of Greg's music in July, 2009. Titled Dream City: Essential Tracks, 1997-2006, one disc will consist entirely of previously unreleased live tracks and alternate studio takes.

Kriebels in de buik!

Pieta Brown (dochter van) & Bo Ramsey (Gitarist van) - How many times -

Iris Dement (de vrouw van) - The cheapest kind -
Greg Brown - Spring wind -

Eilen (if you catch me stealin') Jewell

De artieste die mij vorig jaar het meest heeft verrast is Eilen Jewell. Zij speelde op het grote pdium tijdens het Blue Highways Festival. Samen met o.a. Greg Brown, Iris Dement en Dayna Kurtz. Als ik op dit moment mijn ogen sluit koekt het stof mij nog dik aan in de neusgaten, en zie ik haar in de verte weggalopperen, blonde haren in de warme wind.

Diep weggezakt in het rode pluche van de Vredenburg Leidschenrijn weet Jewell in een lome, hete spanning een fantastische set neer te zetten, waarvan de kleren je zwaarbezweet tegen het lijf plakken. Vanuit mijn stoel zie ik de lucht boven het podium trillen, alsof ik zo vanuit de zaal de woestijn in kan lopen.

Ze is net niet knap, scheve ogen, asymmetrie. Ze heeft wat, wulps jurkje, chique geëmbroyeerde cowboylaarzen en een gehavende gitaar. Ze is even mellow als een perenboom in een boomgaard op de mooiste dag van het jaar. Kabbelend water. Perenbomen bloeien wit.

Haar band maakt het af. Met zorg gekapte vetkuiven, staande bas, solerende gitarist. Jaren vijftig, bruin café, Billie Holiday, slow-dance.

Eind april komt zij met haar derde plaat. Haar eerste, Boundary County (zelden te koop te vinden) is van een zeer hoge kwaliteit, en lijkt uren te duren, terwijl de NAD C425 toch slechts 43:25 klokt. De tweede, Letters from Sinners and Strangers heeft iets meer up-tempo en past eveneens in de categorie: raampjes naar beneden, 60 km/u, en ruik de bloesem in de Friese wouden.

Deze derde heet Sea of Tears en koop ik natuurlijk meteen bij verschijning. Dat wordt van de zomer vergeefse pogingen doen om de lome warmte het huis uit te krijgen. Nu al geniet ik heimelijk van die vreugde.

Eilen Jewell - Fine & Mellow (Billie Holiday)

Lijstjes

Ik ken mensen die veel met lijstjes hebben. Niet alleen aan het eind van elk jaar, maar altijd, thuis, op het werk en op de fiets. Ik heb dat niet. Toch voel ik de laatste dagen een ontzettende drang. Ik ga die drang nu te lijf met het maken van een 'all time favourite' cd, net zoals ik vroeger cassettebandjes maakte met melancholische muziek voor leuke meisjes.


Het komt er dus van, zojuist sprong het cd'tje enthousiast uit de laptop. Ik moet toegeven, de keuze is niet geheel neutraal. Hij is beïnvloed, door het weer, door wat er vandaag wel en wat er vandaag niet is gebeurd. Door de prunus die voor het eerst haar prille bloesemblaadjes ontvouwde en door de lichte schittering van het licht van de watertoren in de Boarn en de rimpeling die de fuut erin maakt.

Wat opvalt: geen Tom Waits, Peter Gabriel en Bruce Springsteen. En hoewel de Franse zuchtmeisjes momenteel de hoofdtoon in het huishouden bepalen, hebben ook zij de selectie niet gehaald. Geen Frank Boeijen en vier covers. Drie dames, waarvan een het leven deelt met de enige man die boven mijn bed hangt: Greg Brown. Een Nederlander, een Noor, maar vooral: geweldige muziek! In de auto dat ding, de raampjes open en met 60 kilometer per uur langs natuurlijk beheerde bermen rijden!

Hier de tracklist

Barbara Keith - All Along the Watchtower (B. Dylan)
John Martyn - May You Never
Jimmy LaFave - Leslie, Talk to Me
Allison Crowe - Hallelujah (L. Cohen)
Thomas Dybdahl - From Grace
Lenny McDaniel - Rosa
J.W. Roy - I'll be There
Neal Casal - Detroit or Buffalo (B. Keith)
Iain Matthews - A Cross to Bear
Phil Cody - Stages
Iris Dement - When My Morning Comes Around
David Munyon - Angel With a Busted Wing
John Hiatt - The River Knows Your Name
Greg Brown - Counting Feedcaps
Cliff Eberhardt - I Want You (B. Dylan)
Ray LaMontagne - Jolene
Michael Weston King - Don't Leave the Light on For Me
Bobby Charles - Tennessee Blues

Er is nog hoop ... Tom Waits en Tim Buckley

Zaterdagmiddag, Plato Groningen, ik zie een meisje van een jaar of veertien rondscharrelen. Het loopt tegen sluitingstijd. Intensief speurt zij de labels af, en tuurt met volleerde blik over de stapelplaatjestafel.

Plotseling klappert zij met zwart gelakte nagels (alleen die aan de vingers van de linkerhand, ik krijg een visioen van Wende Snijders) enthousiast van album naar album, neemt gretig het plastic ter hand. Haar wijsvinger tast over de hoes, zij neemt het boekje eruit en leest. Ze deint, een glimlach verschijnt om haar mond. Ik lees stiekem mee: Tom Waits - Closing Time. Zijn eerste officiele werk, maar merkbaar niet haar eerste kennismaking met Waits. Gelukkig maar.

Pa staat geduldig in het late zonnetje tegen de gevel aan de Oude Ebbingestraat geleund. Werpt zo nu en dan een tevreden blik op zijn dochter. Hij is vol van vertrouwen. Hij heeft het goed gedaan. Ode aan pa.


Opeens verwijden haar pupillen en trekt ze bijna onzichtbaar de schouders op. Ja .. er schiet haar iets te binnen. Wijkt uit, loopt mij met gerichte blik voorbij, van de W naar de B, en trekt in een beweging Dream Letters van Tim Buckley uit het schap. Ook hier weer glijdt ze vastberaden over de hoes. Ze streelt hem, als het ware. Ik krijg bijna kippenvel. Er is nog hoop.

Tim Buckley - Phantasagoria in Two (live in London '68)
Tom Waits - Midnight Lullaby

Iain Matthews - Intimate Wash

Op deze vroege lenteavonden, waarbij de dag de nacht aankondigt met kwetterende merels, bepaalt Iain Matthews mijn doen en laten. Wat in de tuin scharrelen, een elektrisch geladen plop, de voorverwarmde buizen, de warme tonen. Matthews spant de snaren, ik ontspan.

De plaat Intimate Wash is nummer drie uit de Notebook Series en ik heb hem, let wel, op cassette. Lang geleden uit de kast van een kennis getaped. Ooit aan een lange doorleefde tafel met uitzicht op een weelderige bloementuin voor het eerst beluisterd, zondagochtend, cappuccino.

Na duizend keer rewind/forward blijft deze plaat de beelden van toen oproepen. De verzengende warmte die door de opengeslagen, verweerde tuindeuren naar binnen wordt gevoerd en in haar lome armen de geuren van kamperfoelie en azalea meedraagt.

Op deze plaat staat A Cross to Bear. A Cross to Bear is het allermooiste wat mij destijds overkwam, ik realiseer mij dat nu opeens. Het is ook het allermooiste dat in de twee meter studio's op band is gezet, wat mij betreft. A Cross to Bear raakt, diep, Matthews, wat deed je met mij, en je doet het nog steeds.

Iain Matthews - Woodstock

I've got a Mandrake Root

Wat was ik gelukkig toen zij, van het ene moment op het andere, weer daar was. In de zompige klei, in de natte en koude ondergrond van het Friese land, kon zij blijkbaar toch weer moed verzamelen. Nu tast zij, jong ontluikend in haar oude lichaam, schijnbaar onschuldig en fris groen, in de leegte boven haar. Ik sla haar voorzichtig gade vanuit een hoek van de tuin. Mijn gekoesterde Alruin, die vorig jaar nog, onverwachts, heengegaan was.

Mijn Alruin lijdt aan een trauma. Ik noem het, nu spontaan, het Arnie-trauma. Dit exemplaar is, was, en is nu blijkbaar weer. Dit, inmiddels mijn tweede, exemplaar kocht ik vers, en van vertrouwde grond, in plaats van van ver in een lichtbruine envelop, en enigszins verlept door de lange reis. Dat eerste exemplaar had geen trauma, maar verdween gewoon zonder nader bericht of een ansichtkaart na drie weken uit Peru. Ik sprong dus een gat in de lucht en slaakte een licht kreetje toen ik haar weer zag. Trapte pardoes een wormpje dood, dat verontwaardigd afkwam op het tumult en net zijn kopje boven de aarde uitstak.

Onschuldig, fris groen, maar niets is minder waar. De Alruin of Mandragora Officinarum of Mandrake Root, is een telg uit de nachtschadefamilie. Zeg maar ruig volk. Deep Purple schreef er een onschuldig liedje over:

I've got a Mandrake Root
It's some thunder in my brain
I feed it to my babe
She thunders just the same
Food of love sets her flame
Ah, stick it up

I've got the Mandrake Root
Baby's just the same
She still feels a quiver
She's still got the flame
She slows down, slows right down
I've got the power

(Blackmore/Evans/Lord)

De in zekere illustere kringen gewaardeerde heren Plomp en Hellinga (die van: houd je hoofd koel, en je voeten warm) schreven er het volgende over. Alruinwortel moet je bij volle maan uit de grond laten trekken door een hond die er met een touw aan is vastgebonden. De wortel, die vaak op een mens met twee beentjes lijkt, zou dan nog een gilletje slaken. Kauw op een stukje van deze wortel en je waant je al snel in een schemerige wereld, die sterk doet denken aan de sprookjes van Grimm en aan griezelverhalen. De werking is bovendien zo sterk dat je al snel vergeet dat je iets hebt ingenomen. Je gaat helemaal op in het schimmenrijk.

Niet doen dus! Beter alleen maar luisteren, hoogstens gezellig vergezeld door een pilsje van een kleine brouwerij!

Mandrake Root - Deep Purple

Van Morrison - Astral Week Revisited

Net was ik even voor zeventig minuten in harmonie met het universum. Zo na verloop van tijd kom je achter het een en ander omtrent jezelf, dat je ook het liefst voor jezelf zou willen behouden. Maar in een dergelijk moment van totale equilibrium vergeet je zelfs dat.

Van Morrison speelt. Hij speelt Astral Weeks, nu, in 2008, veertig jaar na de legendarische opname van dat album. Wat een album was dat. Destijds zijn eerste. Veel later mijn eerste. van hem. Daarna volgde zonder twijfel de rest. Hij gaat op dat album uit 1968 tot het diepste van zichzelf en toont dat zonder schroom, op een magnifiek muzikale wijze.


Ook Van Morrison heeft van die trekken, van die dingen. In die tijd kan hij zichzelf echter niets schelen. Op de hoes van deze nieuwe Astral Weeks is dat anders. Morrison lacht, niet van oor tot oor, maar toch, hij lacht.

Deze fantastische plaat is voor zondagochtend, voor woensdagavond, maar vooral ook voor zaterdagnacht. Want, immers, 's nachts komen de vossen.

Van Morrison - The Way Young Lovers Do

Matthijs en Chazia

Nynke Laverman onthutsend en onheilspellend spannend

Voor elk Nederlands woord zijn er zeven Friese woorden. Voor elke Nederlandse gevoelsbeschrijving heeft de Fries het rijke genot er zeven voorhanden te hebben. En, sommige gevoelens laten zich enkel in het Fries uitdrukken, dat is precies wat Nynke Laverman op haar nieuwe album Nomade laat horen.


Ik trek de groezelige vitrage wat dichter naar het centrum van de kier. De kier waardoor het zwakke schijnsel van de lantaarnpaal mij begeleidt als ik de cd in de lade van de speler leg. Een bijna ritueel moment, waarbij ik met mijn ogen dicht op play druk. Het materiaal op deze schijf komt van ver, maakt nieuwsgierig en wekt hooggespannen verwachtingen.

as de jûn ferdwynt
yn 'e bûse fan de nacht
(uit: de toek-toek tuorren)

Het unieke artwork van de hoes doet het vuur nog meer aanwakkeren. Mysterieus, symbolisch wellicht en raar, één oog gesloten, één oog open.

Dit volledig zelf geschreven werk knalt van de plaat, haar stem trekt de jonge, nietsvermoedende knoppen van de prunus in bloei, kleurt de oranje vlammen van het vuur blauw. Laverman schrijft literair mooi, zingt, dan weer intiem, dan weer in een uitbarsting. Om de zang heen kronkelt een bijna björkachtig spannend instrumentarium, en daarbij klinkt het album onheilspellend diep. Diep, alsof je, met je arm reikend door het zwart van de speaker, het muffe, verweerde tentdoek van de nomade kunt aanraken.

do hingest my al dagen om it hert
al dagen leist my dwersoer yn it liif

rek ik ús leafde út

(uit: heechspanning)

Het is bijna ongelooflijk dat dit album van Friese bodem komt. Unieke, inventieve wereldmuziek. Schrijf Laverman, schrijf! En laat de zomer eerder komen!

Natalie Merchant

Warme klanken omklemmen de houten vloer, wrikken aan de nagels die haar op de plaats houden, laten haar kraken. Haar stem kruipt langs vochtige muren, door de hoeken waar het licht schimmelend behang weifelend omkrult. In de duisternis licht zij op, verschijnt, en lijkt, als het ware, te zweven: Natalie Merchant.

Zij kwam, eigenlijk al lang geleden, met de 10,000 Maniacs. Zij coverde Spingsteen's Because the Night. Zij ging voor MTV Unplugged, Zij ging, van Tigerlily, van Ophelia naar Motherland, en steeg naar eenzame hoogte. Eenzame hoogte als ze samen met Peter Gabriel zijn uitzonderlijk mooie Red Rain zingt, Zelfs echt onbereikbaar is zij in de samenwerking met de Cowboy Junkies en Ryan Adams op Trinity Revisited.

Haar albums zitten ver weggestopt in mijn geheime laadje. Ik haal ze te voorschijn op momenten dat het er even echt toe doet. Soms kan ik het gewoonweg niet laten,en zet ik haar brutaal op.

Dan zie ik buiten, op de schutting, dat een mus zijn snavel over de rand van de groen uitgeslagen schutting haalt, even pielt tussen de nog kale knoppen van kamperfoelie en zich met opwippend kontje een vogeldrol laat ontvallen. Zo'n spontane ontroerende observatie is onbedwingbaar mooi als Merchant daarbij is. Op dat moment zijn daar stille tranen die verder zicht ontnemen.

Trinity Revisited - Natalie Merchant en de Cowboy Junkies
Red Rain - Peter Gabriel, Michael Stipe en Natalie Merchant

Gloomy Krista Detor & Dave in Thights (9 maart 2009 - Bakkeveen)

In de geur van ieders avondeten, tussen mensen die elkaar allemaal schijnen te kennen, aanschouwden wij Krista Detor, en wensten ons in de enigheid.

Overdag schuimen zij over de binnenwegen van Friesland, trotseren zij onze zandpaden en ademen de historie en de cultuur. 'Shame on the Americans and America where the oldest building was build in 1969'. 's Avonds spelen zij op de mooiste locatie die een muziekpodium kan hebben: de Slotplaats in Bakkeveen. Krista Detor op piano, David Weber op gitaar, zang en harmonica.

Op de tweede mooie dag van dit jaar zingt Detor je in slaap. Bescheiden begeleid door David Weber, die, uiterst muzikaal, op al haar albums een uiteenlopend instrumentarium hanteert. Detor is spraakzaam, zoals elke Amerikaan, over politiek en Obama en dat alles ooit goedkomt, speelt nummers van 'Mudshow' en 'Cover their Eyes' en van het in 2007 uitgebrachte concept album (en in Nederland lastig te verkrijgen) 'Wilderness Plots'. Ze zingt je in slaap, maar als ze dan uithaalt zie je door de kleine ramen van de Slotplaats donderwolken achter hevig wiegende boomtoppen, terwijl je weet dat het een heldere nacht is.

Maart 2010 komt er een nieuw album. Eén nummer speelt zij daarvan. Tot dan zal de prunus bloeien, en de kamperfoelie geuren. Tot dan zal ik wachten op de rest!

Audra Kubat

Soms koop ik albums omdat de hoes mij verleidt. Als ik daarop terugkijk is de meest verleidelijke het album 'million year old sand' van Audra Kubat geweest. De meest verleidelijke omdat dit album, naast kien artwork, verraderlijk mooi is. Ik betaalde een euro of 5. Ik ging gelukkig en vol verwachting van platenzaak naar huis. Dat is nu een jaar of vijf geleden. Af en toe denk ik er even stil aan terug.

Een vrouw in zwart/wit, in maagdelijk wit. Een licht sidderen van verlangen geeft een afdruk door de dunne stof van haar simpele jurk. De in wit beschoende handen koesteren een tros onrijpe, groene druiven. De lippen wijken uiteen, oogopslag niet zichtbaar.

Kubat bespeelt praktisch alle instrumenten en heeft een bezwerende stem. Luister op MySpace naar het nummer Light of Hope en de rare, inventieve acoustische riff. Veel dynamiek, lief, maar rauw en uniek.

Where is Love

De amberkleuren van Irfan

Soms heb je geen behoefte aan woorden, althans even geen woorden die je begrijpt, waarvan je de fysieke betekenis meekrijgt. Een gemaakte stilte van geluid.

Met het glas op de grens van kaarslicht en de absolute duisternis luister ik naar Irfan, bulgaars, mooi. De amberkleurige klanken resoneren lang na, zijn niet van een kunstmatige toon voorzien. Een vergelijking met Dead Can Dance gaat niettemin op.

Als de kaars dooft, en het laatste licht van de dag in het glas weerkaatst, wordt het volledig duister. Met het komen van het donker ebt de klank weg, en de zilte, rokerige smaak daarvan.

Irfan - Mari Maro (live, Paris 2006)

Chitlin' Fooks: de eerste mooie dag van het jaar

Gisteren kocht ik het album Chitlin' Fooks: did it again. Schaamteloos rekende ik de gevraagde 0,50 eurocent af. Vandaag lijkt het de eerste mooie dag van het jaar te worden.

Poes zit met haar dikke, witte staart op de schutting, uitdagend te blazen naar een andere poes. Het nog waterige zonnetje op haar rug, snuit tussen de ontluikende kamperfoelieblaadjes. Ik luister naar de stem van Carol van Dyk (Bettie Serveert) en Pascal Deweze (Sukilove, Metal Molly). Het lijkt alsof de beginnende knoppen van de prunus onder een dunne waas van nevel trillend tot leven worden gewekt.

Wat is het? Heerlijke country en americana van de Nederlands/Belgische gronden. Mooi gekozen instrumentarium met veel koper en snaar, trompet en pedal steel. Gelukkiger kun je mij niet maken.

Authentiek, dat je denkt, dit is toch van? Nee, alle nummers, die vanmiddag mijn geschoffel begeleiden (ik verheug mij er nu al op) komen uit eigen pen.

Chitlin' Fooks - Seen it All

Stilstaan bij Mark Hollis

Muziek kan wel degelijk stilstaan, bedacht ik mij ter plekke, toen ik, nog altijd licht verdoofd, het onkruid vanonder de perenboom wegschoffelde. Trillingen die vertwijfeld in de lucht blijven hangen, alsof zij het even, kortstondig, niet meer weten.

Luister maar eens naar het eerste en enige solo-album van Mark Hollis (1998), of het latere werk van de band Talk Talk, waarin Hollis aktief is geweest tot 1991.

Sublieme muziek van zulk een onbeschrijfelijke schoonheid dat het onbegrijpelijk is. Stel je voor dat muziek je pijn kan doen, je zo snerpend hard onderuit kan halen dat je dagen nadien nog aan het bijkomen bent.

Luister naar mij, luister naar Mark Hollis.

the colour of spring

Jimmy LaFave

Ooit zat ik naast de man op een oude, verfloze stoel, bovenverdieping van het theater Romein. Ik kreeg een handtekening, LaFave, verlegen als een kleine jongen, keek mij nauwelijk aan, een flesje Heineken tussen de knieën geklemd. Ik kijk met weemoed naar die handtekening, elke keer als ik het album opzet. Voorzichtige, schuchtere letters, een dankjewel, en zijn naam.

Ooit schreef de OOR, in betere tijden (ik kocht mijn laatste OOR heel lang geleden), 'Jimmy LaFave: het best bewaarde geheim van Texas'.

De stem van LaFave snijdt, dwars door je ziel, tot op het kale bot. 'Austin Skyline', zijn eerste album, blijft geweldig. Voor 's avonds, tijdens het koken, met een pilsje, met een poes en een lieve vrouw.

This Land

Frank Boeijen

Hetgeen Frank Boeijen sinds halverwege jaren negentig doet is uitzonderlijk mooi en raakt mij diep, keer op keer. Ik zou kunnen zeggen dat hij de navel in de buik van mijn bestaan is, alhoewel ik ook begrijp dat dat licht overdreven overkomt.

Volgen doe ik hem sinds het uitkomen van 'de schaduw van de liefde', het album waar elk woord raak is, waar elke zin hard aankomt. Een album voor na een warme dag, op de veranda, een herfstavond bij de open haard of een koude eenzame winternacht.

'Rond en rond' van het album As kan ik niet verklaren. Waarom is dit zo mooi, en toch zo simpel. Waarom elke luisterbeurt weer nadenken, elk woord drie keer overwegen en afwegen en de conclusie trekken: dit is waar het om draait.

Ik kijk uit naar de nieuwe cd dit najaar, ik kan niet wachten.

Gretchen Peters - Plaatje van de week

Ik kom er ronduit voor uit: j'adore country. Zo krijg ik het al moeilijk bij een album van Garth Brooks, en bij Willy Nelson huil ik.

En nu dit! Februari was al een en al melancholiek en verbittering, dit album verslaat alle februari's op dat vlak. Gretchen Peters & Tom Russell's 'One to the heart, one to the head' is fantastisch, heerlijk country en onovertroffen mooi.

Eerste luisterbeurt in de auto. Waterig zonnetje, midden van het land, cruise-control, en alle auto's verdwenen een voor een in een diffuus waas. Is dat geluk? Dat is geluk!

De zoetgevooisde stem van Peters wens je jezelf toe, fluisterend in je oor, je toezingend, onmacht, passie, zondagochtend, wil je koffie, wil je een eitje, wil je ....? Russell daarentegen is rauw, outlaw, Nelson en Haggert. Plaatje van deze week, dus.

'January's always bitter
But Lord this one beats all
The wind ain't quit for weeks now
And the drifts are ten feet tall
I been all night drivin' heifers
Closer in to lower ground
Then I spent the mornin' thinkin'
'Bout the ones the wolves pulled down'

Krista Detor @ Muziekpodium Bakkeveen

Vandaag zag ik het eerste vogeltje van deze winter een wormpje opeten, voorzichtig balancerend op de kale, met regeldruppels bedekte prunus. Het is dus niet zo verwonderlijk dat de laser van de NAD C542 enkel melancholiek proeft in deze periode van donker en koud.

Daar waar koffie drinken (Mexico Altura van Lotties) over gaat in thee drinken (Fleur de Geisha van Palais des Thés) is dat Krista Detor, terwijl Marcel Möring's Mendel mij vertelt van het overweldigende schoon van de Nederlandse velden.

Krista Detor treedt 7 maart 2009 op in de Slotplaats in Bakkeveen. Bij dit eigenzinnig en klein muziekpodium is muziek nog wat het moet zijn, de moeite waard.

Als het koffiedrinken de tijd heeft verdreven en de schaduw van de Sanseveria aan het plafond rijkt begeleidt Detor ons de kille avond in. De lonkende blikken van de Bowmore Islay kan ik nu al niet meer ontwijken.

'I never played this on the radio.' (Danny Baker on John Martyn)

Donderdagochtend 29 januari 2009 kwam er een vonk uit mijn NAD stereo set. Over de hele wereld hielden de trillingen die muziek voortbrengen stil. Althans, zo had het moeten zijn, want John Martyn overleed.

Danny Baker, de BBC dj die elke doordeweekse dag zijn programma doet, begint 's middags om drie uur klungelig. Hij is er af, hij weet het niet meer, hij kan het niet geloven, zijn held is dood.

Hij draait alles in zijn programma, deelt alles met zijn luisteraars, maar de muziek van John Martyn heeft hij nog nooit gedraaid. "John Martyn is te goed voor de radio, John Martyn wil ik voor mij zelf houden, voor thuis, op de bank."

Ik begrijp dat volkomen. Luister naar Sunday's Child, luister naar Solid Air, luister naar One World. Recenter werk, On the Cobbles, Church with One Bell, luister daar naar. Je wilt het van de daken schreeuwen zo goed, je wilt het stiekem voor je zelf houden, zo mooi!

John Martyn - Hurt in your Heart

Glory, glory, was het maar oktober. (Wende Snijders)

Wende Snijders is groots met andermans werk, zoals Elvis Presley dat was. Op unieke wijze legt zij zichzelf in muziek die daarna naadloos in haar overgaat. Zacht, hard, huilend en uitbundig juichend. Elvis en Wende, een grootse vergelijking, maar toch, it fits.

American Trilogy, zondagochtend, koffie met verse slagroom en een overdreven groot stuk sneeuwster, dát gevoel, dat heb ik ook als ik op een doordeweekse dag naar mijn werk rijd, Au Suivant, boterham met pindakaas op het dashboard (dus niet té hard optrekken).

Wende komt in oktober met nieuw werk, met eigen werk. Ik kijk er reikhalzend naar uit, wil daarvoor desnoods de zomer overslaan als het nu mag gebeuren.

In oktober kunnen we haar weer zien, echt zien! Ik heb vertrouwen, ik zal er zijn.

The Iowa Waltz - Greg Brown (1981)

Hoe kom ik toch bij Greg Brown? Tja .. dat verhaal begint bij oude voetbalschoenen en de geur van het trainingsveld en krijgt vorm als hijzelf uit de kast komt tijdens een van de luistersessies, in een dorp, tussen het groen - kamperfoelie en wilde jasmijn.

The Iowa Waltz greep mij, raakt mij nog immer, en versterkt het gevoel dat het Friese landschap in de Wouden geeft.

De kast waar hij uitkwam - bij die kast, aan de grote tafel, is het begin van de rode draad gesponnen, die nu door mijn kast, mijn harde schijf en mijn hoofd dwaalt.

De spinner is fysiek op de achtergrond geraakt, maar is wel de noemenswaardige auteur geweest van datgene dat nu is, omdat The Iowa Waltz nog altijd het doen en laten bepaald (hoe sterk kan muziek zijn?).

Ik verlies mijzelf in Greg Brown, red mij niet!

Winter, met verse koffie.

sneeuw valt uit de lucht
in slowmotion - onder nul
ik vergeet de tijd

(abk)

John Martyn

death has appeared: there are no reasons

September 11th 1948 - January 29th 2009

Bunnahabhain

Gisteravond openbaarde Bunnahabhain zich voor de eerste keer aan mij. Onder de klanken van Greg Brown's 'the evening call' toonde zij mij haar volle glorie. In de hand gewarmd gaf zij mij alles wat ze in zich had.

Ik deed mijn ogen dicht en zag: de door een flinterdun zonnetje verwarmde, dampende, rokende schors van een eikeboom. Een eikenhouten tafel achter op de tuin, licht rottend citrusfruit in een gehavende schaal uit de jaren dertig. De vers gevangen paling in de rookton. Vettige, ruwe handen, afgeveegd aan de broekspijpen.


Bunnahabhain komt van Islay (Schotland). Jim Murray geeft haar een 84.5. Ik zet haar zorgvuldig terug, onderin de boekenkast.

'We just recorded a masterpiece ...' (Bruce Springsteen)

De nieuwe Bruce Springsteen verdween twee weken geleden al snel onder de deleteknop. Klonk niet, dinsdagmiddag niet op het werk, donderdagochtend niet in de auto.

Natuurlijk kocht ik Working on a Dream wel, afgelopen zaterdag, bij Kroese in Arnhem. 17,99 met bijgeleverde dvd en gratis poster. Artwork prima in orde. Lekkere grote cover en reden om hem boven de open haard te zetten, omdat hij niet tussen de andere Springsteens in het Springsteen laadje past.

Ik heb vertrouwen in een groeiplaat. Dat vertrouwen wordt niet beschaamd. Het is een groeiplaat. 3x luisteren: ik hoor tijden van weleer. 4x luisteren: nou ja, weleer? Die tijden zijn eigenlijk nooit weggeweest. Springsteen blijft verrassen, blijft sterk en headlined Pinkpop. Zonder al te veel galm van Patti, met de superfilm 'A Night with the Jersey Devil'.

Kingdom of Days, Queen of the Supermarket en My Lucky Day helpen mij door de nu half verstreken zondagmiddag. Ik druk nogmaals op play!

Jazz met Murakami

Haruki Murakami leest als een super blu-ray disc HD speler. Fenomenaal is 'the wind-up bird chronicles', waar je binnen no-time heel ver in wegzakt, hoogpolig tapijt in een hotelgang, 27ste verdieping, jij bent de enige gast. Tenminste, dat denk je. Vanachter een deur hoor je vaag het 'Kilimanjaro Darkjazz Ensemble' spelen. Tenminste, dat denk je.

Ik lees Murakami
nog dagen nadat
het boek gesloten is

Ik ben met de zijnen

Wende Snijders in New York

Afgelopen zaterdag zaten wij in het rode pluche. Wende Snijders dichtbij, enigszins hees, maar o-zo goed. Wende Snijders in New York, tussen de wolkenkrabbers, met verhalen over de rest van de wereld, maar toch in Heerenveen.

Een glas rode wijn, een handtekening, een paar woorden (ik hoor gewoon - cd dicht bij het murakami-oortje - dat deze cd al vele malen gedraaid is - super!). Dan ben je twee-en-dertig en gelukkig!

Music from Canada (Chloé Sainte-Marie et Coeur de Pirate)

Vandaag eindelijk post uit Canada. Muziek uit Canada koop je natuurlijk in Canada. Onmetelijk aangestoken door Guuzbourg, maar ook gepakt door de wonderschone instrumentaria van mandoline, harmonium, trompet, accordeon en piano.

Chloé Sainte-Marie is geweldig! To be or not to be la vie!

In de andere envelop zat het debuut album van Coeur de Pirate. Heerlijk fris, als je door je neusharen heen luistert is het bijna engels, en toch is het frans.

Coeur de Pirate (zie foto), 's zondags zelfs gedraaid in de Sandwich, doet hevig verlangen naar de lente!